„Gigante”, czyli zwyczajnie o zakochaniu

Data:
Ocena recenzenta: 6/10

Adrian Biniez debiutuje kinematograficznym minimalizmem nacechowanym zwyczajnością bytu, przeciętnością sylwetek bohaterów oraz ich ambicji zawodowych. W opozycji do komercyjnych komedii romantycznych argentyński reżyser zainwestował w mało atrakcyjną obyczajowość, rezygnując z mydlenia oczu słodyczą pięknych aktorów, niesamowitością ich przygód, zbiegów okoliczności, intryg i bajkowej konwencji w ogóle. I co? Okazało się, że na tę szarość bytu jest popyt, bo film triumfował na festiwalu w Berlinie.

Biniez kreśli portret ochroniarza supermarketu, podkreślając banalność jego życia opartego na szeregu rytuałów, monotonii, powtarzalności i emocjonalnej nudzie. Co ciekawe i w jakiś sposób ujmujące, bohater daleki jest od malkontenctwa. Można uznać, że „robi swoje”, godząc się na schematyczność codzienności. Ma dobre i wielkie serce, proporcjonalnie do swojego wzrostu oraz rozmiarów bicepsa. Słucha ciężkiego rocka, rozwiązuje krzyżowki, zdarza mu się nastawiać kręgi szyjne. Utajonej rewolucji wewnętrznej doznaje dopiero, gdy zakochuje się w sprzątaczce – koleżance z pracy. I tu zaczyna się interesujące studium przypadku człowieka samotnego, który poczuł iskrę nadziei na wyczekiwaną miłość. Jara popada w niegroźną obsesję. Śledzi kobietę, monitoruje każdy jej ruch mopem, wie, gdzie mieszka, jak spędza popołudnia w Montevideo, z kim umawia się na randki. Cała ta inwestygacja jest jednak ujmująca i daleka od fanatyzmu, przeplatana zabawnymi incydentami i niezmiennie zwyczajna.

Właściwie nic w tym filmie nie zaskakuje; brak jakichkolwiek zwrotów akcji. Wiadomo, do czego zmierza bohater, widz życzy mu powodzenia i odwagi. Taka sobie prosta historyjka, która zostawia odbiorę z miłym przeczuciem, że tożsamość muzycznych upodobań może być dobrym początkiem kształtowania relacji. Ciekawy obraz, choć mam wrażenie, że pod prostotą (uznaną w Berlinie za innowacyjność) zabrakło głębszego fundamentu. Biniez, prócz reżyserowania, gra ze swoim zespołem tzw. niezależny pop i wygląda na to, że właśnie ten gatunek przeniósł na ekran. Film jest strawny, lekko undergroundowy, ale nie wybitny.

Zwiastun:

Zgadzam się w 100%. Nie jest to zły film, ale żeby wybitny? Do wybitności przydałby się scenariusz, który zawierałby więcej niż 2 zdania. A tak swoją drogą, to wszedłem na stronę Berlinale. Jednak, na szczęście, głównej nagrody, czyli Złotego Niedźwiedzia ten film nie dostał (przegrał zasłużenie z "Gorzkim mlekiem"). Dostał natomiast Srebrnego Niedźwiedzia, czyli Grand Prix.

Jury postawiło na latynoamerykański minimalizm, uznając tę prostotę za innowacyjność - celowo wspomniałam o tym w notce, bo rozbrajają mnie tego typu akty... odświeżania kryteriów przyznawania nagród i popadanie przy tym w skrajności. Ja rozumiem, że chodziło o jakąś tam oryginalność i zerwanie ze schematyzmem oceniania, ale żeby zachwycać się Gigante? Gorzkie mleko też nie jest arcydziełem - umówmy się (choć wyżej w ogólnej klasyfikacji, rzecz jasna). Miło, że doceniono kino latynoskie, ale dla mnie to tak jakby zmanieryzowana ekipa znawców sztuki filmowej, cierpiąca z powodu nudnej monotonii postanowiła dla odmiany dostrzec arcydzieło w przeciętności. Tak to bywa w świecie sztuki ogółem - i kitschem (prostotą) trzeba się czasem zachwycić, żeby ponownie docenić wysoką jakość...

No właśnie sęk w tym, że jak na minimalizm to to mało minimalistyczne jest. Jakby tak nagrodzili Lisandro Alonso to bym się nie bulwersował, bo jest w tym bardziej konsekwentny. A Gigante jest taki... zwykły... po prostu :)
Natomiast Gorzkie mleko jest dużo oryginalniejsze i nagroda dla niego mnie nie bulwersuje. Szczególnie, że mam sentyment do Peru :)

Sęk w tym, że minimalizm dość często mylony jest z prostotą/zwykłością. A to dwie totalnie różne kategorie! Natomiast Gorzkie mleko rzeczywiście i do mnie przemówiło, mimo że do Peru sentymentu (jeszcze) nie mam. ;)

Dodaj komentarz